HERAKLION II

Ola!

" Pero o que máis me impactou foron as súas costumes desta familia. Pois a pesares da modestia na que vivían moitos gregos tiñan especial coidado pola súa hixiéne persoal.

Dende nenos aprendían a nadar e bañábanse en rios e no mar. as casas como esta xa tiñan cuarto de aseo e pequenas bañeiras, feitas de barro, pedra e ladrillos. Estas enchíanse con auga quente e baleirábanse a man.

Higía (en griego antiguo Υγιεία Hygieía o Υγεία Hygeía, ‘salud’), filla de Asclepio, irmá de Yaso e Panacea, era a deusa da curación, a limpeza e a sanidade (posteriormente, tamén da lua), a diferencia do seu pai, que estaba relacionado coa curación. De o seu nome deriva a palabra «hixiene». Seu equivalente na mitoloxía romana era Salus.

Tamén xurdiron os baños públicos, lugares de encontre e discusión, só para homes, porque as mulleres non concurrían a eles.

As mulleres libres levaban longas cabeleiras, a diferencia das esclavas que levaban o cabelo curto, as que solían adicar diversos coidados durante diversas horas do día. Tamén podían requerir varias horas o embelecemento con cosméticos e perfumes.

As mulleres libres maquillábanse para diferenciarse das esclavas; Solían prestarlle especial atención as súas uñas e rasurábanse o vello corporal.

Esta hixiéne corporal contrastaba coa suciedade e o desorden das cidades.

A vestimenta ordinaria na Antigua Grecia constaba de dúas pezas:

• a inferior, o quitón, era unha túnica, polo común, sen mangas que chegaba ata os xeonllos e se ceñía a cintura.

• a superior, o himatión, consistía nunha especie de manto rectangular que se votaba sobre o hombreiro esquerdo y se recollía polo lado oposto, deixando ordinariamente libre nos seus movimentos o brazo desta parte; e cando se ia de viaxe ou de guerra cambiabase o himatión pola clámide, capa rectangular en tres dos seus lados e algo circular na parte que rodeaba o pescozo , máis corta que o manto e abrochada con fíbula sobre o hombreiro dereito.

Considrerábase ostentoso arrastrar un quitón polo chan.

As veces as mulleres usaban peplo, que era similar ó quitón, pero aberto ó costado cun pliegue na parte superior.

A la e o fio eran os texidos mais utilizados, ó texerse estos materiais obtiñánse unha gran variedade de texturas, dende as moi finas e vaporosas ata as moi pesadas. A seda importada da india e china, a súa textura era rugosa e irregular similar o shantung .

Nun principio a maior parte da roupa tiña un tono blanquecino, pero despois empezaron a aparecer prendas con outras tonalidades, as capas teñíanse de cores escuros como o vermello oxido e marrón terroso. As mulleres lles gustaban principalmente os tonos florais.
Moitas prendas eran decoradas con fios de ouro e prata, e bordabanse motivos de madreselva e follas de palmeira. Nos ribetes utilizabanse motivos propios da arquitectura.


Aínda que os gregos andaban descalzos dentro da casa, únicamente as personas de clase media ian descalza tamén afora. Homes e mulleres de clase media levaban sandalias que podían atarse de diversas maneiras. Tiña unha serie de tiras en forma de abanico que pasaban entre os dedas do pé e chegaban ata o nocello, o pé quedaba casi espido. Eran confeccionadas con finas tiras de coiro labrada oo cor púrpura e levaban ribetes decorados.
As botas eran o calzado habitual dos soldados, cazadores e homes activos, chegaban a altura da pantorrilla e atabanse con cordons.
Moitas mulleres para parecer mais altas pegaban suelas de corcho na planta das súas sandalias.


Os homes gregos so levaban algunas xoias sinxelas e útiles coma os broches para soster as suas roupas e anels con sellos que se utilizaba para sellar cartas e documentos importantes, tamén levaban bastons con empuñaduras de metal. Pouco a pouco as xoias deixaron de ser pezas funcionais e transformaronse en manifestacions de riqueza. Sen embargo o ouro escaseaba xa que se extraía en pequenas cantidades de minas bastante alexadas. Usábanse pendientes, brazaletes colares broches realizados con metal e pedras preciosas coma amatista cuarzo lapislázuli turquesa entre outros.


En xeral se utilizaba pouco maquillaxe aínda que co paso do tempo se foi xeneralizando so nas clases máis altas. Una característica peculiar era o gusto das mulleres gregas po la “cella única”, as teñían de negro fora cal fore seu cor de cabelo e as pintaban unidas xusto por riba do nariz.

Os gregos crían que o cabelo tiña un profundo significado relixioso e simbólico por exemplo as noivas se lles cortaba o cabelo o día da sua voda para simbolizar a sua humildade e a renuncia ó orgullo e un marido podía afeitar a cabeza da súa esposa si esta lle era infiel. A barba tamén tiña un valor simbólico

A cor rubio era o preferido polos gregos.