A VIAXE

Verán, luns do ano 298 a. C.

Son Maximus Antonio, fillo de Elio Adriano, un home abrumado de virtudes, no que a súa vida transcurriu en administracións sen gloria. Carecia de ambición e de alegría. Polo que sucumbiu cando eu soamente tiña doce anos. A miña nai habería de pasar o resto da súa vida nunha austera viudez. Por outra banda eu recluteime no exército cando só tiña 17 anos, a pesar da negación da miña nai. Xa os vinte e poucos ano participei en varias batallas que neste momento non veñen a conto, pero que grazas o meu valor nelas, fun nomeado centurión, polo que teño o meu mando cen soldados que confian en min plenamente, pero que por causa desta misión senatorial teño que abandonalos por un tempo. Espero aprender novas técnicas para facernos con esas terras e ese pobo chamado Grecia para que algún día sexa noso, como xa o son moitos deles.

O helenismo e o Oriente eran descoñecidos , ou os mirabamos de lonxe co ceño fruncido; creo que ata este momento no que escribo estas verbas non había unha soa estatua grega na península. Agora o Senado preocupase por coñecer os segredos máis ocultos dunha das civilizacións máis poderosas do mundo, ata este momento.

Hoxe é o dia da miña partida hacia o descoñecido. Todavía é de noite e aínda non cantaron os galos. A pesares diso, xa estou desperto, impaciente por comezar esta gran aventura. Amanece. A auga está morna e o almorzo é asqueroso. Atopome na posada de Fanio e aínda que era a época máis activa do ano, estaba case vacia. Corrían tempos malos e inseguros e só viaxaban aqueles que non tiñan máis remedio que facelo, pois había gran cantidade de rufianes, volvendo arriscado o tránsito e o comercio. A pesares disto collín a miña pequena equipaxe e dirixinme cara o porto chamado Pozzuoli, coma un comerciante máis que se vai a Creta en busca de fortuna.

O porto estaba cheo de xente que cargaba e descargaba todo tipo de mercadorias. Cando observei o barco que me ía levar ó mundo da cultura e a sabiduría. Teño que dicir que a min, un home do interior, non me gustaba nada, nadiña o mar.

O navío mercante romano é inmenso, a súa proa é redonda e abultada mentras que a popa é moito máis realzada. A súa vela chamada "antiga" ou " romana", así mo comentaría máis tarde un dos mariñeiros, é máis ancha que alta. Para reducir a superficie da tea, os romanos usan un sistema cuxo principio se asemella as cortiñas venecianas. Poseía un segundo mástil, provisto dunha pequena vela que se inclina cara adiante. Isto permite, como puden comprobar cos meus ollos, facilitar as manobras e tamén se pode usar como mástil de carga no desembarque de mercadorías pesadas. Para min coñecer isto era algo fantástico. Sorpendíame ver como algo tan grande e pesado podería flotar na auga. Por iso dibuxei este pequeno plano que espero que vos sirva de guía para coñecer mellor a flota mercante.

Teño que sinalar, por outra banda que tamén me impresionou cos navios estean tan profusamente decorados. Unha cola de cisne, volta sempre cara atrás, coron o codaste da quilla na maoiría destes navíos. A proa é a menudo adornada coa cabeza ou o busto dunha divinidade protectora, ou con un ollo que fai entón parecer ó barco un monstruo marino.

Xa no barco, falo co capitán ( magister navis), un home robusto ó que lle pido, a cambio dunha importante cantidade de moedas ( fabricadas en bronce que no seu anverso representabase a cabeza de Iano bifrom, o deus das dúas caras e no seu reverso a proa dunha nave), que me deixaran en Creta, de paso que se dirixen a Alexandría. Non houbo ningún tipo de problema pola súa parte.

A travesía ata Alexandría duraba nove días, aínda que a o meu destino duraría aproximadamente sete días dependendo do humor do rei do mar.

Durante estes días de viaxe, como non teño nada que facer, manteño varias conversas cos tripulantes do barco. Un deses maniñeiros é Primus que me conta que antes de comezar cada viaxe pidenlle ó deus Neptuno cos garde de tódolos perigos. Contanme cun día navegando polo Adriático ó amencer viron ó deus cabalgando as olas, sobre os seus cabalos brancos e algúns delfins lle acompañaban. Pero como nesta viaxe non lle fixemos ningunha ofrenda para pedirlle paso polo seu reino, co seu tridente axitou as olas e provocou tal tempestade que soamente sobrevivimos catro tripulentes dos veinticinco que eramos.

Dende aquel día ninguen navega polo mar sen pedirlle benevolencia e seguridade para pasar polo seu territorio. Aínda que algunha que outra vez, tamén nos atopamos con algunha tormenta, para min que ese día non lle foi moi ben coa súa esposa Anfítrite e de aí que o seu mal humor o pague cuns simples mortais.

Primus é fantástico pois nos seus quince anos recorreu tódolos mares; estivo a puntiño varias veces de atoparse con Plutón, pero coma el di a súa vida está no mar e tal vez a súa morte tamén.

Hoxe, o quinto día da miña viaxe, é a hora da despedida dos meus compatriotas. Deixanme nunha barquiña e dexesanme boa sorte. Eles teñen que seguir rumbo cara un paraíso e eu a miña misión. Pode que algún día nos atopemos, nesta vida ou na outra, para ben ou para mal, pero dando as grazas por todo ó recibido.

Deica outra escrita e carpe diem.